Η Πρωτομαγιά του 2012, έχει ιδιαίτερη σημασία την ώρα που σε πολλές χώρες οι εργαζόμενοι βιώνουν τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης, τις συνέπειες των ιμπεριαλιστικών πολέμων κι επεμβάσεων, την ένταση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.
Η σημερινή πραγματικότητα της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, που έχει εκδηλωθεί συγχρονισμένα σε πολλές καπιταλιστικές χώρες αποδεικνύει για μια ακόμη φορά ότι ο καπιταλισμός που βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό, ανώτατο στάδιο της ανάπτυξής του, βασανίζει εκατομμύρια εργαζόμενους σε όλο τον κόσμο, γεννάει φτώχεια και ανεργία, πάσχει από αγιάτρευτες αντιθέσεις, αντιφάσεις που εκδηλώνονται με κυκλικές κρίσεις αλλά και πολέμους για την επέκταση της επιχειρηματικής δράσης των μονοπωλίων, το μοίρασμα των αγορών, τον έλεγχο των πηγών του πλούτου.
Σήμερα είναι αναγκαίο για τον καπιταλισμό η ανατροπή ακόμα και των στοιχειωδών καταχτήσεων που είχαν αποσπαστεί στις προηγούμενες δεκαετίες ως αποτέλεσμα της ταξικής πάλης σε εθνικό και διεθνές επίπεδο.
Tο σύστημα της εκμετάλλευσης χτυπάει την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, την νεολαία, καταστρέφει πρώτα απ’ όλα τη βασική παραγωγική δύναμη, τον άνθρωπο. Οι απολύσεις που έφτασαν την ανεργία στα ύψη, το κλείσιμο εργοστασίων, η μαζική φτώχεια και το νέο μεταναστευτικό με τη μετανάστευση των νέων είναι τα βασικά χαρακτηριστικά αποτελέσματα αυτής της επίθεσης.
Σε όλους τους κλάδους της παραγωγής και των υπηρεσιών οι εργοδότες με απειλές, εκβιασμούς και ωμή τρομοκρατία εκμεταλλεύονται την προεκλογική περίοδο και προκλητικά μειώνουν τους μισθούς και τα μεροκάματα, αλλάζουν τα ωράρια εργασίας, ισοπεδώνουν εργατικά δικαιώματα παρά το γεγονός ότι στους περισσότερους κλάδους είναι ακόμα σε ισχύ οι κλαδικές Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας.
Σε αρκετούς επίσης κλάδους παράλληλα έχουν οι ίδιοι οι εργοδότες καταγγείλει τις κλαδικές Συμβάσεις και απαιτούν την υπογραφή νέων με μείωση μισθών και αφαίρεση δικαιωμάτων που οι προηγούμενες Συμβάσεις προέβλεπαν.
Σε άλλους κλάδους οι εργοδότες αρνούνται να προσέλθουν σε συζήτηση για επαναδιαπραγμάτευση των Συμβάσεων και όπου το κάνουν απαιτούν Συμβάσεις με μειωμένους μισθούς και μεροκάματα…
Η εργοδοσία αξιοποιώντας τις νομοθετικές παρεμβάσεις της κυβέρνησης κατάφερε να υπάρξουν μειώσεις μισθών από 17,5% έως και 30%,
Μειώσεις μισθών, όμως, οι καπιταλιστές επιβάλλουν και μέσω των ευέλικτων μορφών απασχόλησης, που παίρνουν πλέον διαστάσεις λαίλαπας. Μορφές απασχόλησης, μάλιστα, που – οι εργάτες δεν πρέπει να ξεχνάνε – ψηφίστηκαν και επιβλήθηκαν, στη χώρα μας αλλά και συνολικά στην Ευρωπαϊκή Ένωση, πολύ πριν τα μνημόνια, και που τώρα σε συνθήκες κρίσης το κεφάλαιο με τις πλάτες της κυβέρνησης τις εξαπλώνει με ραγδαίους ρυθμούς.
Σύμφωνα με το ΣΕΠΕ, το 2009 οι νέες Συμβάσεις Εργασίας πλήρους απασχόλησης αντιπροσώπευαν το 79%, το 2011 αντιπροσώπευαν το 58,92% και το α’ τρίμηνο του 2012 μόλις το 49,9%των νέων Συμβάσεων.
Την ώρα που γίνεται αυτό το ανεπανάληπτο πλιάτσικο σε βάρος του εργατικού εισοδήματος βρίσκονται ηγεσίες συνδικάτων, που αντί να σηκώσουν τείχος αντίστασης, αντί να οργανώσουν τους εργάτες σε αδιάλλακτη στάση απέναντι στις αξιώσεις της εργοδοσίας, αναπαράγουν τους εκβιασμούς, πλειοδοτούν στη γραμμή του συμβιβασμού.
Τα ίδια έκανε από την πρώτη στιγμή της κρίσης και η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ συμμετέχοντας στο σχετικό διάλογο με τους εκπροσώπους των εργοδοτικών οργανώσεων.
Την περασμένη Δευτέρα οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ στη ΓΣΕΕ ζήτησαν τη σύγκληση των οργάνων της Συνομοσπονδίας και την προκήρυξη πανελλαδικής πανεργατικής απεργίας αμέσως μετά τις εκλογές, ώστε οι εργαζόμενοι να απαντήσουν στην προκλητική απαίτηση εργοδοτών και κυβέρνησης να μειωθούν οι μισθοί και να καταργηθούν οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας.
Η πρόταση αυτή υπηρετεί την επείγουσα ανάγκη το εργατικό κίνημα να είναι ετοιμοπόλεμο από τη Δευτέρα, μετά τις εκλογές, και αποφασισμένο να μην επιτρέψει στον ΣΕΒ και στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, στα ντόπια και ξένα μονοπώλια, στους τραπεζίτες και στους εφοπλιστές να ληστέψουν τους μισθούς και να διαλύσουν τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας.
Μέχρι στιγμής η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ «κάνει την πάπια» και ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Απαξιώνει να τοποθετηθεί. Και πως να το κάνει άλλωστε όταν ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ πάνε σε διαλόγους με την εργοδοσία και υπογράφουν συμβάσεις με μειώσεις μισθών. Γι’ αυτό οι εργαζόμενοι από τα κάτω να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους.
Το ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ αλλά και όλες οι ταξικές δυνάμεις που εκφράζονται μέσα από το ΠΑΜΕ, θεωρούν μονόδρομο το γεγονός ότι «πρέπει να σταματήσει κάθε συζήτηση για συμφωνίες με μειώσεις μισθών και να δοθεί αγωνιστική απάντηση παντού σε όλους τους κλάδους και τους χώρους δουλειάς».
Και αυτή πρέπει να είναι η στάση και η απαίτηση προς τις ηγεσίες των συνδικάτων, κάθε εργάτη και εργάτριας, κάθε συνδικαλιστή. Εδώ απαιτούνται καθαρές κουβέντες και όχι ήξεις – αφήξεις.
Είναι ντροπή συνδικαλιστές να βάζουν την υπογραφή τους κάτω από Συμβάσεις που μειώνουν τους μισθούς.
Η εργατική τάξη δεν μπορεί να έχει επιτυχίες με τη γραμμή της «κοινωνικής συναίνεσης», και της κοινωνικής «ειρήνης», όπως ισχυρίζονται ρεφορμιστικές κι οπορτουνιστικές δυνάμεις.
Υπάρχει πολύχρονη αρνητική πείρα που αποδεικνύει ότι με κύρια ευθύνη της σοσιαλδημοκρατίας, αλλά και δυνάμεων του οπορτουνισμού, αυτή η γραμμή οδήγησε στην ενσωμάτωση του συνδικαλιστικού κινήματος.
Σήμερα οι εργάτες όλου του κόσμου τιμούν τους νεκρούς της τάξης τους, τους ηρωικούς αγώνες και τις κατακτήσεις του εργατικού κινήματος στην ανειρήνευτη πάλη με το κεφάλαιο.
Η 1η Μάη είναι σύμβολο στον αγώνα για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Η μέρα που η παγκόσμια εργατική τάξη διατρανώνει την απόφαση της να συνεχίσει την ηρωική της πορεία ως το τέλος, ως τη νίκη.
Μπορούμε να ζήσουμε καλυτέρα.
Το πισωγύρισμα σε συνθήκες προηγουμένων δεκαετιών δεν είναι ο ρεαλισμός της εποχής.
126 χρονιά μετά την Πρωτομαγιά του Σικάγο, δε μας αξίζει η φτώχεια, η εξαθλίωση, η ανεργία, η δουλειά ήλιο με ήλιο για να τα βγάλουμε πέρα. Παράγουμε όλο τον πλούτο και μας ανήκει.
Η εργατική τάξη έχει τη δύναμη να αντιστρέψει τη σημερινή κατάσταση.
Από άκρη σε άκρη σ’ όλον τον πλανήτη πρέπει να ακουστεί μυριόστομο:
Καμιά θυσία για τους εκμεταλλευτές μας.
Ταξική αφύπνιση, ενότητα και οργάνωση παντού.
Πάλη για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής, για την υπεράσπιση της ζωής της εργατικής οικογένειας από τη φτώχεια και την ανεργία.
Όλοι στον αγώνα για μια ζωή αντάξια της δουλειάς μας και των αναγκών μας.
Για να γίνει η εργατική τάξη δύναμη ανατροπής και εξουσίας.
Οι εργαζόμενοι στην Ελληνική Χαλυβουργία βρίσκονται σε απεργία πάνω από έξι μήνες. Αρνήθηκαν να υποταχτούν στη σύγχρονη εξαθλίωση.
Ύψωσαν μέτωπο στην εκ περιτροπής εργασία, στους μισθούς των 500 ευρώ, στην τρομοκρατία και τις μαζικές απολύσεις. Δείχνουν το δρόμο!
Φίλοι και φίλες
Η φετινή πρωτομαγιά συμπίπτει με την κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση, των λαϊκών δυνάμεων με τα κόμματα και τις δυνάμεις της πλουτοκρατίας.
Οι εργαζόμενοι οι άνεργοι οι φτωχοί και άνεργοι αγρότες και επαγγελματίες πρέπει να καταδικάσουν τα κόμματα που τους καταδίκασαν στην σημερινή ζοφερή κατάσταση.
Με την ψήφο τους να τους το ανταποδώσουν
Να μαυρίσουν όλα τα κόμματα του Μνημονίου και της ΕΕ
Πρέπει όμως να κατανοήσουν καλά ότι δεν φτάνει η ψήφος στις 6 του Μάη.
Η επίθεση του κεφαλαίου θα συνεχιστεί και η επίθεση δεν είναι μεμονωμένη, δεν είναι κάποια σποραδικά επεισόδια, αφορά όλους τους εργαζόμενους.
Και ως εκ τούτου και η λύση δεν μπορεί να είναι ατομική.
Κανένας εργάτης δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα μόνος τους, κανένα σωματείο, κανένας κλάδος.
Πολύ περισσότερο δεν είναι μπόρα που θα περάσει.
Το κεφάλαιο επιδιώκει να τα πάρει όλα.
Δεν υπάρχει τέλος σε αυτό το ζόφο.
Τέλος μπορεί να βάλει μόνο ο οργανωμένος αγώνας των εργαζομένων, ολόκληρης της εργατικής τάξης.
Αυτό το δρόμο δείχνει και τραβά το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο.
Σε αυτό το δρόμο, από τη Δευτέρα των εκλογών, χρειάζεται να μπούνε πιο αποφασιστικά χιλιάδες νέοι εργάτες και συνδικάτα, να αναμετρηθούν με τα μονοπώλια και τους πολιτικούς τους εκπροσώπους, να εξουδετερώσουν τις συνδικαλιστικές ηγεσίες του συμβιβασμού και τις Σειρήνες της υποταγής.
Να σταθούν όρθιοι, ως εργάτες, που τίποτα δε χρωστούν, που το μόνο δίκιο που αναγνωρίζουν είναι το δικό τους.
Το δίκιο του ανθρώπου που με τον ιδρώτα του παράγει τον πλούτο αυτής της κοινωνίας.
Κανένας μόνος του, η οργάνωση όπλο των εργατών.
Η διεκδίκηση οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών αιτημάτων, με βάση τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες της εργατικής τάξης, με στόχο τη συσπείρωση, τη συγκέντρωση και την προετοιμασία εργατικών δυνάμεων για σκληρές αναμετρήσεις με το εκμεταλλευτικό σύστημα, δεν περιορίζεται στην απόσπαση άμεσων κατακτήσεων, αλλά συνδέεται με το σκοπό της ανατροπής της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Η εργατική τάξη παράγει τον πλούτο και πρέπει να τον διεκδικήσει, διεκδικώντας τη δική της εξουσία.
Γι’ αυτό και η δράση του ΠΑΜΕ, των ταξικών δυνάμεων, του λαϊκού κινήματος είναι καρφί στο μάτι της πλουτοκρατίας και των κομμάτων της.
Τους τρομάζει η στάση της ανυπακοής και της απειθαρχίας.
Τους φοβίζει η θέση που καλεί την εργατική τάξη και τη νεολαία να παλέψουν για να μη γίνουν μέρος ενός προβλήματος που δε δημιούργησαν οι ίδιοι, πως την κρίση πρέπει να την πληρώσει το κεφάλαιο, η εργοδοσία, το αστικό κράτος που λειτουργεί για να εξυπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου.
Σήμερα δεν αρκεί η αγανάκτηση. Απαιτούνται αγώνες επιθετικοί, που θα έχουν ξεκάθαρο ότι για να κερδίσουν οι εργαζόμενοι θα πρέπει να χάσουν οι μεγαλοεργοδότες. Αγώνες που θα ανεβάζουν την απαιτητικότητα των εργαζομένων για μία αξιοπρεπή ζωή, με βάση τις σύγχρονες ανάγκες και τον πλούτο που παράγουν. Χρειάζεται σύγκρουση με τις ξεπουλημένες ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, που σέρνουν συνεχώς στα τραπέζια του κοινωνικού διαλόγου τους εργαζόμενους. Η δράση των ταξικών δυνάμεων, με μπροστάρη το ΠΑΜΕ, με το σύνθημα της ανυπακοής και της απειθαρχίας τους τρομάζει.
Η 1η ΜΑΗ μας καλεί να δούμε πιο καθαρά την ολοένα και μεγαλύτερη κοινωνικοποίηση της εργασίας, την παραγωγή αμύθητου πλούτου με την αλματώδη ανάπτυξη της τεχνολογίας. Αυτόν όμως τον πλούτο τον ιδιοποιούνται μια χούφτα καπιταλιστές με αποτέλεσμα η συντριπτική λαϊκή πλειοψηφία να ζει στη φτώχεια και την εξαθλίωση. Ένα τέτοιο σύστημα σάπιο και ξεπερασμένο, δεν διορθώνεται και δεν εξανθρωπίζεται. Ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης μόνο βάσανα και δυστυχία έφερε και θα συνεχίσει να φέρνει για την εργατική τάξη, για τους λαούς.
Υπάρχει διέξοδος!
Υπάρχει όταν οι εργαζόμενοι διαλέξουν έναν άλλο δρόμο, το δρόμο της λαϊκής συμμαχίας. Είναι ο δρόμος για να πετάξουμε από πάνω μας τα δεσμά της εκμετάλλευσης, να ανατρέψουμε τη δικτατορία των μονοπωλίων που ντύνεται με το μανδύα της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ο δικός μας δρόμος ανάπτυξης, θα έχει ως μοναδικό κίνητρο την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, γι’ αυτό και πρέπει αυτοί που παράγουν τον πλούτο να πάρουν και την εξουσία.
Γι’ αυτό πρέπει:
Να δυναμώσει τώρα ο αγώνας για κλαδικές Συμβάσεις που θα εμποδίζουν τη σφαγή στα μεροκάματα και τους μισθούς και η οργανωμένη αντίθεση στα χαράτσια και τη φοροληστεία, με αίτημα την κατάργησή τους.
Να επεκταθεί η λαϊκή ανυπακοή στις πληρωμές των γονιών για να λειτουργήσουν τα σχολεία, των ασθενών για να εξεταστούν στα νοσοκομεία.
Να υπάρξει ισχυρό πλέγμα με μέτρα ουσιαστικής προστασίας των ανέργων, ανακούφισης των υπερχρεωμένων νοικοκυριών ώστε να πάρουν ανάσα, να μην οδηγηθούν στην εξαθλίωση.
Να σταματήσουμε το νέο έγκλημα για το τσάκισμα των συντάξεων και των ασφαλιστικών δικαιωμάτων.
Να υπερασπιστούμε τα παιδιά μας από την απληστία των εργοδοτών που τα θέλουν να δουλεύουν για 400 ευρώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου