Σκαλίζουμε από προχτές συρτάρια και μνήμες ψάχνοντας μια φωτογραφία από τις μαθητικές μας εκδρομές. Αυτή τη φορά δεν αναζητούσαμε παλιούς συμμαθητές, αλλά τον Καθηγητή μας των μαθηματικών Θανάση Ραυτόπουλο.
Μέχρι πριν λίγο καιρό τον συναντούσαμε ακόμα πάνω στο ποδήλατο του, να κάνει τις βόλτες του στην αγορά – συνταξιούχος εδώ και πολλά χρόνια.
Ίδιος όπως πάντα, σοβαρός, λιγομίλητος, για κάποιους «απόμακρος», άνθρωπος χαμηλών τόνων.
Μας μύησε στον μαγικό κόσμο των αριθμών αλλά δεν είναι αυτό που αισθανόμαστε την ανάγκη να του πούμε αυτή τη στιγμή.
Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια αφότου τελειώσαμε το σχολείο, χρειάστηκε να μεγαλώσουμε αρκετά, να κάνουμε δικό μας παιδί, να έρθουμε αντιμέτωποι με το σύστημα της «παιδείας» αυτής της χώρας, ώστε να σκύψουμε κοιτώντας προς τα πίσω ξανά στον Καθηγητή μας.
Πολλές φορές τον αναφέραμε σαν παράδειγμα στο παιδί μας, σαν έναν εκπρόσωπο μια εκπαίδευσης που έβαζε τον πήχη ψηλά.
Κι όσο τα χρόνια περνούσαν, όσο η παιδεία βάδιζε στον αστερισμό της ήσσονος προσπάθειας, όσο η μετριοκρατία έγινε βασίλειο σ’ αυτή τη χώρα, όσο βιώναμε την παντελή ισοπέδωση, τόσο είχαμε ανάγκη τις μνήμες, την έστω και από μακριά παρουσία της γνώριμης φιγούρας του Καθηγητή μας, να μας θυμίζει μια εκπαίδευση με διακριτούς ρόλους, που παρεχόταν από καθηγητές με ποιότητα, ζήλο και αυταπάρνηση.
Του οφείλουμε πολλά, όχι τόσο για τις «ειδικές» γνώσεις που μας χάρισε, όσο για το ότι επέλεξε να διδάξει την επιστήμη του, το «πρωί» και μόνο στο σχολείο!
Στα μαθητικά μας χρόνια, το όνομα του και μόνο, προκαλούσε δέος και σεβασμό.
Με τον καιρό, αυτό το κομμάτι της εκπαίδευσης, αυτή η ποιότητα και το ήθος, που ο Καθηγητής μας αντιπροσώπευε, δεν αφορούσε πλέον κανέναν.
Αυτός ίσως είναι και ο λόγος που κανένας «σύλλογος» δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να πει δυο κουβέντες για τον θάνατό του, που κανένας «επίσημος» δεν παραβρέθηκε στην κηδεία του.
«Άθελα» τους έκαναν την μεγαλύτερη τιμή σ’ έναν εκπαιδευτικό του ήθους και της επιστημονικής κατάρτισης του Θανάση Ραυτόπουλου.
Ήταν και παράμεινε ξεχωριστός μέχρι την τελευταία του στιγμή.
Βιολέττα Σάντα – Πέτρος Ματαράγκας
kolivas.de
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου